Uniwersyteckie realia

Uniwersytet Gdański w latach 80-tych to typowa socjalistyczna szkoła wyższa. O wyjątkowości UG w tamtym okresie decydowały środowiska opozycyjne tworzące się głównie na Wydziale Historyczno Filologicznym oraz na Wydziale Prawa i Administracji. Tamte lata to okres sporu pomiędzy partyjną kadrą naukową a tworzącymi się środowiskami opozycyjnymi. W okresie 1984 - 1988 działania studenckiej opozycji sprowadzały się do kolportażu, manifestacji, kółek samokształceniowych i wykładów. Ważnym elementem trwałości środowiska było organizowanie obozów integracyjnych dla studentów pierwszego roku. To dzięki tym działaniom środowiska opozycyjne (NZS) trwały mimo kończenia studiów przez kolejne roczniki. Ważnym elementem gry było opanowywanie samorządu studenckiego. Dzięki temu rektor socjalistycznego uniwersytetu musiał brać pod uwagę fakt istnienia solidarnościowej de facto opozycji.

Okrągły Stół przyniósł legalizację Solidarności i później NZS jednak zmiany tak naprawdę ominęły UG. Doszło do kooptacji lidera strajków studenckich Pawła Adamowicza na stanowisko rektora ds studenckich, odeszło na emeryturę kilku szczególnie zajadłych stalinistów, zlikwidowano zajęcia z marksizmu leninizmu i ekonomii politycznej ( tak to się nazywało, o ile mnie pamięć nie myli ) ale istota tej szkoły pozostała taka sama jak w latach 80-tych. Na ten niekorzystny stan nakłada się wyjście ostatnich zaangażowanych politycznie roczników. Od 1988 roku dyskusja polityczna zamiera i następuje znane przyrodnikom zjawisko mimetyzmu bądź mimikry polegające na tym że z czasem środowisko dostosowuje się do nowych realiów. "Naukowcy" odkrywają w sobie zaangażowanie społeczne zapisując się, czy wręcz współtworząc różnego rodzaju ciała typu Komitety Obywatelskie. Niektórzy nawet z czasem przypisują sobie przeszłość opozycyjną.
Oczywiście lustracja i dekomunizacja była w tym środowisku tematem tabu. Nigdy poznanie prawdy i oczyszczenie środowiska z byłych donosicieli i kolaborantów nie było przedmiotem troski środowiska uniwersyteckiego. W efekcie w ciągu ostatnich 20 lat Uniwersytet Gdański stał się intelektualnie jałowy. Poziom uczelni wyznaczają powiązani z mafią szanowani profesorowie prawa, liderka SLD profesor ekonomii Joanna Senyszyn i pomawiani o współpracę z SB rektor Ceynowa i Włodarski - dziekan Wydziału Humanistyczno Filologicznego.
Momentem, w którym polityczna poprawność ukazała się szczególnie jaskrawie była reakcja środowisk uniwersyteckich na artykuły prasowe donoszące o współpracy z SB Rektora Ceynowy i dziekana Włodarskiego. I nie chodzi nawet o fakt współpracy a bardziej o jednogłośną deklarację lojalności wszystkich środowisk akademickich łącznie z przedstawicielami samorządu studenckiego. Łącząc tą demonstracyjną jednomyślność z powszechnie negatywnym stosunkiem środowiska akademickiego UG do przeprowadzanej przez IPN akcji składania oświadczeń lustracyjnych to nie sposób oprzeć się wrażeniu że środowisko to ma swoje "trupy w szafie".

Uniwersytet jest ważnym elementem tkanki miasta i całego regionu. To na uniwersytecie powinny odbywać się debaty dyskusje i polityczne. Warunkiem spełnienia przez uniwersytet swojej misji kulturowej jest pluralizm poglądów. Tam gdzie dyskusja zamiera lub jest zdominowana przez jeden światopogląd redukuje się znaczenie uczelni.

Warto zauważyć, że amorfizm, wyjałowienie gdańskiego środowiska uniwersyteckiego postąpił tak daleko, że UG ( pracownicy naukowi zaangażowani w politykę, działalność społeczną) znajduję się nawet poza zainteresowaniem nakierowanej przecież na elity Platformy Obywatelskiej.